هوش مصنوعی: رود گذشت و شب خواب به چشمان بیدار من نیامد و هیچ یاد و خاطره‌ای از دوستان عزیزم در ذهنم نگذشت.

هوش مصنوعی: شبیه فریادهایی که در دل شب می‌زنم، نشان‌دهنده‌ی دردهایی است که خبر از بسیار دل‌ها می‌دهد. این ناله‌های زار من، دل‌ها را به خون می‌کشاند.

هوش مصنوعی: من از بخت بد خود در حیرت و سردرگمی هستم و در حالتی ناآرام به سر می‌برم، به طوری که نمی‌دانم چگونه این جان بدشکل و ناپاک خود را از این فیل هموار کنم و از این وضعیت نجات یابم.

هوش مصنوعی: اگر یارم را با چشم خوب و نیکو نمی‌نگری، ای دیده‌ی بد، کور شو، اگر نمی‌توانی او را ببینی.

هوش مصنوعی: ای رقیب، اگر قصد کشتن داری، حتی بر روی تیغ هم نگذار که از نگاه پر از خون من شرمنده نشوی.

هوش مصنوعی: چرا هنوز در دل من نگرانی و درد وجود دارد؟ آیا کافی نیست که این زلف پیچیده، مشکلات زیادی برای من به وجود آورده باشد؟

هوش مصنوعی: اگر تو به من آسیبی نرسانی، بگو تا جان خود را فدای تو کنم. چرا از دل آزرده‌ام می‌پرسی؟ به جان رنجور من نگاه کن.

هوش مصنوعی: من برای آرامش دل خود، از جان و خون خویش گذشتم. هر ذره‌ای از وجودم را فدای تو کردم، تا شاید خشم تو کم شود، ای دشمن بی‌رحم من.

هوش مصنوعی: تو گفتی که این درون سوزی را راز و رمزی ندارد، این را درست می‌گویی، اما از صحبت‌های من مشخص است که چیزهایی درونم نهفته است.