هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم ز یاد تو بیرون بروم، هرچند که تو به یاد من نیستی. با این حال، زیبایی تو را به انصاف می‌دهم، حتی اگر تو به من توجهی نکنی.

هوش مصنوعی: به او گفتم که نزد من بمان و اجازه نده از این حال و روز بدی که دارم، رهایی یابم. تو با لطافت و شیرینی‌ات، به من نزدیک‌تر شو و از ناله‌هایم دوری نکن.

هوش مصنوعی: هر لحظه از چشمان خود اشک‌های دل را به پیش او می‌ریزم و بخت بد من در این حالت، همچنان در زحمت و اندوه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: شبم با ستاره‌ها روشن بود و روزهایم پر از درد و رنج. اگر این اندوه دائمی نبود، دل بی‌نوا و غمگین من خوشحال می‌بود.

هوش مصنوعی: من هرگز نمی‌گفتم که آن جوان روزی جان مرا خواهد گرفت. آیا دیدی که ناگهان این صبر بی‌اساس من چقدر به هم ریخت؟

هوش مصنوعی: اگر روح از بدن جدا شود و تو بویی از سوسن آزاد من بگرفتی، ای نسیم، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد.

هوش مصنوعی: ای دل، در مقابل آن زلف دوگانه تسلیم باش؛ چرا که رهایی از دام این صیاد آسان نخواهد بود.

هوش مصنوعی: خسرو هرگز نتوانست فریادش را در دل خود جای دهد، حتی اگر فریادش بر سنگ هم تأثیر بگذارد، صدای ناله و فریاد من هم در دل او راهی پیدا نمی‌کند.