هوش مصنوعی: عزیزم، به خاطر درد و رنج من نخوان، زیرا آه من بازی نیست. اگر درونم تا آتش نباشد، دودی هم از روزنه بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است با آسیب زدن به لباس جان خود را نقض کنی، اما آیا می‌توانی مرا قانع کنی؟ تو هرگز در دامن خود چیزی از ذلت و خفت نگرفته‌ای.

هوش مصنوعی: من هیچ گناهی جز وفاداری خودم نمی‌بینم، نمی‌دانم چرا به من گفتی که دل از دوستانم بکنم.

هوش مصنوعی: اگر از لطافت و محبت خودم، خونم را برایت ریختم و تو همچنان بدخواهی، ای دوستی که در وجودت موجودی وحشی و درنده است، اگر جان من را بخواهی، من راضی نخواهم بود، ای دشمن.

هوش مصنوعی: تو مرا به باغ می‌خوانی، اما آیا از خودت خبر نداری؟ رهایش کن تا تو را ببینم، فرقی میان لاله و نسرین نیست.

هوش مصنوعی: ای ساقی نازنین، اگر جرعه‌ای از شراب رندان برای من ارزش ندارد، لااقل یکی از کوزه‌های سفالی را بر سرم بشکن.

هوش مصنوعی: همه چیزهایی که دارم، به جز وفاداری‌ام را از من بگير، چرا که این وفاداری در خاک خواهد ماند و جدا از روی تو، با من خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای رقیب، گردن تو تحمل بار سنگینی را ندارد. پس برای خون مسلمانان، بار گران‌تری بر دوش خود به وجود نیاور.

هوش مصنوعی: خسرو از یاد برد زادگاه و خانهٔ قدیمی‌اش را. در کوی او همچون پرنده‌ای در قفس باقی ماند و خانه‌اش از یادش رفت.