هوش مصنوعی: من اندامم چنان است که مانند یک چوب چوگان می‌باشد و سرم همچون گوی سرگردان می‌چرخد. بیا، ای ترک، و با این چوب چوگان و گوی سرگردان بیا و بازی کن.

هوش مصنوعی: هر شب روح من به دور چهره‌ات می‌چرخد، همان‌طور که گل در صبحگاه به دور خود می‌چرخد.

هوش مصنوعی: ای کاش برای یک لحظه به ناله‌ها و دردهای من گوش کنی، اگر برایت مهم است و دلی برایم داری، مرا در این حالت سرگردانی توجه کن.

هوش مصنوعی: در روزهایی که تو مانند شکر هستی، تا چه زمانی باید تلخی را تحمل کنم؟ یک لبخند بزن و زندگی‌ام را پر از شیرینی کن.

هوش مصنوعی: از ترس و غم، تا صبح درون خود را می‌سازم و جان می‌دهم. اگر قرار نیست به زودی بمیرم، پس موهایت را از چهره‌ام دور کن، تا بی‌خبر و بدون دردسر بگذرانم.

هوش مصنوعی: زاهد، تو با نفع دادن به خودت و دیگران، از کسی که صورتش را از قبله برگردانده، نمی‌توانی مسلمان واقعی بخوانی.

هوش مصنوعی: شبی، ای طلوع زیبایی، در نور مهتاب قدم بزن و با سایه‌ات دیوار و زمین را پر از زندگی کن.

هوش مصنوعی: از خانه بیرون برو و هوشیاران را دیوانه کن، اما این خسر (شاه) را که خود دیوانه است، بیشتر دیوانه کن.