هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده است، اما درختان و گل‌ها در گلستان به چه دلیلی می‌توانند شکوفا شوند وقتی که دوستان خود را در کنار ندارند؟ این واقعا جای تاسف دارد که بخواهند تنها از زیبایی‌های باغ لذت ببرند.

هوش مصنوعی: دوستانم را فراموش نکرده‌ام، ولی اکنون که در وضعیتی نامناسب قرار دارم، یادآوری آن‌ها برایم درست نیست.

هوش مصنوعی: تو به من می‌گویی که او را فراموش کنم و از غم رها شوم، اما مسلمانان چگونه می‌توانند چنین چیزی را فراموش کنند؟

هوش مصنوعی: می‌گویند به آن مسافر که روحش به اندازهٔ صد تکه شده است، اما پیوند خوردن جان او با یک نامه‌ای که می‌تواند احساس و علاقه‌اش را منتقل کند، کمتر ارزش دارد؟

هوش مصنوعی: من دل به وسیله تو می‌سپارم، زیرا مثل تویی را ندارم که بتواند مرا از سرگردانی نجات دهد و با دستان شفاعت به سامان برساند.

هوش مصنوعی: کجا هستند آن همه پرندگان که از گلزار پرواز کردند، ای خدا؟ آیا نمی‌دانستند که باید یاد آشیانه خود را داشته باشند؟

هوش مصنوعی: بیایید از درد و غم سخن بگوییم، زیرا خسرو در آینده به ما خواهد پیوست و متوجه می‌شویم که در روزهای شاد هم باید به شکرگذاری بپردازیم.