هوش مصنوعی: بیا، ای گل زیبا، با لبخند خود مجلس را مثل گلستان زیبا کن و با سخنان شیرین و به دور از تلخی، عشق را در دل عاشقان پرورش بده و آن‌ها را مست و سرخوش کن.

هوش مصنوعی: از آن موی آشفته‌ات بخواه تا باد را عاشق کند. اگر کسی به خواب خوشی نسبت به تو دچار شده، همگی خوابش را به هم بزن.

هوش مصنوعی: نگو که «پیراهن زیبای یوسف به خوبی بر تن او نشسته است»، بلکه خودت را بشناس و به درون خود توجه کن.

هوش مصنوعی: من در طول زندگی‌ام بارها بت‌ها را در کنار عبادت و نماز سجده کرده‌ام، اما حالا می‌خواهم به سجده و نماز به محبوبی که در ابروهایش نizar هست، بپردازم تا مرا به مسیر ایمان و مسلمان بودن هدایت کند.

هوش مصنوعی: پس از مرگ من، تابوت مرا در گوشه مسجد بگذار و آن هیزم را برای شعله‌ور کردن آتش زرتشتی‌ها استفاده کن.

هوش مصنوعی: به آینه آن چهره زیبا نگاه نکن، اگر به آن می نگری، پس خواهش می‌کنم این جان بیچاره‌ام را بسوزان و خاکسترش کن.

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند بوی تو را از دیگران بشنود، پس چرا بیهوده بگویند که عطر خودت را در مشک پنهان کن؟

هوش مصنوعی: گاهی وقت‌ها، جان دادن و نوشیدن شربتی از دیدارت برایم مقدس و حیاتی است، حتی اگر برای تو سخت باشد. اما از تو می‌خواهم که این کار را برای من آسان‌تر کنی.

هوش مصنوعی: برو بیرون و مانند تیرگی ابرهای سیاه در آسمان، سپس به آرامی زیر سایه بلند آن درخت سرو، استراحت کن.

هوش مصنوعی: ای پزشک، دردم در دل نهفته است. تو که بیکار هستی، درمان دردی را که داری، تدبیر کن.

هوش مصنوعی: جان‌های مشتاقان تو، به خاطر تو فدای تو می‌شوند. اما دیگران می‌خواهند تو را غارت کنند و جانت را بگیرند.

هوش مصنوعی: من خواب و آرامش ندارم، زیرا بوی تو به دماغم رسیده است. بیا و آن خاک را بیاور که در آن خوابیده‌ای. آن چشمان گریان را نیز پر خواب کن.

هوش مصنوعی: عشق محبوب جدیدی در دل خسرو شکل گرفته و او تصمیم دارد که تمام ساختارهای قدیمی و یادآوری‌های غمگین را از بین ببرد.