هوش مصنوعی: شب بسیار طولانی و بی‌پایان است، یا شاید هم زلف‌های یار است که به این صورت قرار گرفته‌اند. چیزی که در مقابل چشمم است، یا خیال آن معشوقه زیباست.

هوش مصنوعی: فصل نوروز فرا رسیده و هر کسی در باغ و گلستانی به سر می‌برد، اما برای من این دنیا مانند یک زندان است. این روزها که باید بهار و شادی را تجربه کرد، چگونه ویران کننده است.

هوش مصنوعی: وقتی که به باغ می‌روم، ای باغبان، آن گلی که در آنجا می‌بینم به دل من می‌گوید که این فقط یک سراب است و در واقع خار است.

هوش مصنوعی: روزهای من به خاطر غم، تیره و تار شده‌اند. اوضاع زندگی‌ام به قدری نامتعادل است که نه در روز آسایشی دارم و نه در شب. این شرایط واقعاً همینطور است.

هوش مصنوعی: غم جدایی‌ام که می‌سوزاند، رها کن تا من نیز بسوزم، زیرا این نشانه‌ای از بی‌محبتی است که وقتی تو ببینی، یادگاری از عشق ماست.

هوش مصنوعی: چشمم از شدت انتظار پر از غبار شده و روزی باد هم از کوی تو غباری نخواهد آورد، چون این هم پاداشی است برای انتظار.

هوش مصنوعی: مردم مرا بیکار می‌دانند و مانند آنها می‌پرسند که این چه کاری است که من انجام می‌دهم؟ اما وقتی از دل خودم سؤال کردم، متوجه نشدم که این چه کاری است.

هوش مصنوعی: دوستان گرامی، موافق نیستم که همیشه به فکر غم و اندوه باشیم. من هرگز این را نمی‌پسندم، زیرا این صحبت‌های خوشایند و خوشمزه را بیشتر دوست دارم.

هوش مصنوعی: من متأسفم که به خاطر تیرش، دل خسرو را به حال خود رها می‌کند و حتی سگش هم از این سو نمی‌نگرد، زیرا شکار بسیار لاغری است.