هوش مصنوعی: تو در حال حرکت بودی و مردم می‌گفتند که این بت (مجسمه) که در خانه نشسته، به حسن و زیبایی خاصی می‌باشد، اما او هیچ‌گاه به گرد ماه درخشان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که این چشم و ناز و عشوه تو فقط زیبایی است، زیرا آنچه که برای جان من می‌کنی به اندازه‌ای دردناک و خطرناک است که شبیه پیکان شکار و شمشیر جنگ است.

هوش مصنوعی: لبخند تو که مثل زعفران زیبا و دلنشین بود، چه بر سر من آمده است؟ چرا هنوز هم صورت من زرد و بی‌حالت است؟

هوش مصنوعی: من از اینکه با اشک‌هایم خوشحالم، چرا که تو گفتی «غم بخور»، اما خودت هم می‌دانی که این حالت برای من خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: من دردی در وجودم دارم که آنقدر عمیق است که با خودم می‌رود. درد دیگری هم هست که وقتی به آن فکر می‌کنم، می‌فهمم هیچ همدردی ندارم. این شرایط واقعاً سخت و غیرقابل تحمل است.

هوش مصنوعی: هر خاکی که به زمین بریزد را می‌پذیرم، اما فقط به شرطی که گفته شود وقتی که از کوی تو دورم.

هوش مصنوعی: به طور شوخی به من بی‌احترامی می‌کنی، اما این زیبایی بر چهره عاشق است. بر چهره کسی چون خسرو، دست نزن، چون او مردی است بزرگ و با ارزش.