هوش مصنوعی: بوی خوش مشک به مشام می‌رسد، نمی‌دانم این نشانه‌ی چه چیزی است؟ سواری مست و سرحال به طرف ما می‌آید، و این نشانه‌ای از آشفتگی و بی‌نظمی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به زیبایی و گیرایی زلف محبوبش اشاره می‌کند و می‌گوید که دل‌های زیادی در رنج و فریاد به سر می‌برند. او نمی‌داند که آیا این زلف زیبا به نوعی ظلم و ستم منجر می‌شود یا اینکه نشانه‌ای از عدالت و حقانیت است. یعنی در این زیبایی هم می‌توان نشانه‌های درد و رنج را دید و هم می‌توان آن را به عنوان نشانه‌ای از حق و عدالت تعبیر کرد.

هوش مصنوعی: من چنین می‌گویم که اگر بخواهم نصیحت کنم، باید بگویم که الهی، چه چیزهایی که به خواسته خودم نیست را باید کنار بگذارم.

هوش مصنوعی: گفتم که گریه کردن را متوقف کن، اما او گفت که محبوب من در حال رفتن است، پس چه جایی برای توقف وجود دارد؟

هوش مصنوعی: همه افراد وقتی که دوستانشان را به خاطر می‌آورند، احساس شادی و نشاط می‌کنند، اما من که تنها به یاد دوستان می‌افتم، گویی جانم از بدنم خارج می‌شود و نمی‌دانم این یادآوری چه احساسی در من ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: آشکار نکن که اگر مردم از روی دلسوزی بر تو اشک بریزند، نشانه‌ی ننگ نیست. بلکه آن‌ها با عشق و گذشت خود، دل‌شان را برای تو گداخته‌اند و تو را مانند فرزندی عزیز می‌دانند.

هوش مصنوعی: ای دل، تو از خیال من به شدت پریشان شده‌ای، اما از همان ابتدا که او را در قلب خود جا می‌زدی، هرگز نمی‌گفتم که این کار بدی است.

هوش مصنوعی: در آرزوی سلامتی، عمرم به امید دیدار تو سپری شد. شب بخیر، ای عزیز، بگذر که اکنون زمان خوبی است.