هوش مصنوعی: از آن لب، بویی به مشام می‌رسد که به طراوت و تازگی خون شباهت دارد. بیا تا لب‌هایم را تر کنم، اگر این بوی خوش، بوی شراب است.

هوش مصنوعی: از شدت مستی چشمانت را نمی‌گشایی و تیر محبتت بدون خطا بر جان جهانیان نشانه‌گیری کرده است. حالا چه منطقی می‌توانی بیاوری که بگویی «این درست است»؟

هوش مصنوعی: من به خاطر غم تو شب‌ها خوابم نمی‌برد و حالا که تو را می‌بینم، احساس می‌کنم که جانم دارد از بدنم خارج می‌شود. نمی‌دانم این چه حالتی است که برایم پیش آمده.

هوش مصنوعی: من در شب‌های طولانی فراموش کرده‌ام که خورشید چه شکلی است، اما تو را می‌بینم و در عجبم که آیا این نور، آن آفتاب است؟

هوش مصنوعی: نکن سرزنش که عاشق نیستی، چون خون نمی‌گویی که زمانی وجود داشته است. حالا، این خون به آب تبدیل شده و دیگر شفافیت ندارد.

هوش مصنوعی: از شدت اشتیاق و دلمشغولی‌ام، بوی خوشی از خواب شب به مشامم رسید. بدمستی با حالتی سرخوشانه گفت: «در این خانه دل‌ها در آتش می‌سوزند، اما بویی که می‌شنوی، بوی کباب است.»

هوش مصنوعی: غم تو همیشه در دلم جا دارد و روح من پذیرای آن است. تو، ای مهمان عزیز، در تدارک رفتن هستی و سریع در حرکت.

هوش مصنوعی: از او پرسیدم که آیا دل من زمانی آرام خواهد گرفت، وقتی که در ابروی کج او گره ای بیفکنم. او پاسخ داد: «این خود پاسخ است».

هوش مصنوعی: شبی موهای او را گرفتم و او گفت: "همین زیبایی را به گردن می‌آویزم". ای دزد جان، این شکرانه‌ای است که به خاطر عطر مشکینش به او می‌دهم.

هوش مصنوعی: ای رقیب، تو با تیغ خود دشمنی می‌کنی و به جان من آسیب می‌زنی. تو این را زخم می‌نامی، اما برای ما این یک دروازه‌ی جدیدی برای ورود به عشق است.

هوش مصنوعی: ای ساقی، تو که هر لحظه از شراب بر دل ما می‌زنی، نمی‌دانی با این حال که خود در نوشیدن غرقی و به خراب‌حالی دچار، چه فایده‌ای به ما می‌رسانی؟