هوش مصنوعی: جان من به آرامش خود را از دست داده است، اما آرامش من در کجا است؟ جدایی من نشانه‌ای از دسیسه شده، حال آنکه نشانه من در کجاست؟

هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و عطر مشک در فضا پیچیده است. سنبل و لاله شکوفه زده‌اند و سبزه‌ها در دشت جوانه زده‌اند. اما من احساس بی‌کسی می‌کنم و نمی‌دانم کجا بروم.

هوش مصنوعی: از شدت گریه بی‌حرکت ماندم و از دوستانم شرمنده شدم. روح و قلبم از دنیا جدا شده و حالا نمی‌دانم که جان و دلم کجا هستند.

هوش مصنوعی: در اندوهی که به سراغمان آمده، احساس نزدیکی به مرگ داریم. درد و رنج ما پنهان و بی‌دروغ است. شادی و لذت از ما دور شده و به ما طعمی تلخ داده است. حالا بگویید، شیرینی و خوشی من کجاست؟

هوش مصنوعی: من انسان ضعیفی هستم و چشمانم پر از اشک است. حالا که این ریسمان و گوهر به من رسیده، باید کمرم را ببندم. اما وسط این وضعیت، من چقدر لاغر و ناتوان هستم؟

هوش مصنوعی: هر لحظه قلبم در عذاب و درد است و از چشمانم خون می‌ریزد. اکنون شراب هست و اکنون کباب، اما نمی‌دانم آن مهمان من کجاست.

هوش مصنوعی: دل من به مهمانی او رفته است و او می‌گوید من آن کس هستم. اگر این دل از اوست، پس من دیگر کجا هستم؟

هوش مصنوعی: من به خاطر سردی و بی‌محبتی آن شخص، در سینه‌ام احساساتی دارم که نمی‌توانم به راحتی بیانش کنم. حالا این سکوت و در دل نگه‌داشتن این احساسات باعث می‌شود که نه بتوانم چیزی بگویم و نه راهی برای ابراز آن بیابم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت به یار زیبا مانند جان انسان است. اگر دل خسرو به یار رفته باشد، اما اگر دل نرفته، باید بپرسیم جان من کجاست؟