هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، از زندگی خود خواستم و حتی یک لحظه هم نتوانستم با تو باشم. از جهان جدا شدم ولی نتوانستم به تو بپیوندم.

هوش مصنوعی: تو با ابروهایت اشاره‌ای کردی و گفتی که به خاطر من خون می‌ریزی. من هم این فال خوش‌یمنی را در قلبم نگه داشتم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم اوج زیبایی و جذبه‌ی شب‌زلف تو را توصیف کنم، اما می‌دانم که در سرزمین تو، حتی به اندازه‌ی یک سگ هم به حساب می‌آیم.

هوش مصنوعی: اگر آن نعمت و خوشبختی که در کنارت است، ارزان نباشد، پس هیچ‌کس به من نمی‌تواند بگوید که آنچه من دارم بی‌ارزش است. این خوشبختی‌ای که من دارم، حتی اگر در برابر درگاه تو باشد و بر زمین تو قرار گیرد، برای من گران‌بهاتر از هر چیز دیگر است.

هوش مصنوعی: تو در دل خود آرزو می‌پروری و این سخن از جانت برمی‌آید که خوشا به حال رقیب که خانه‌اش را یافته، در حالی که من دنیای خود را جستجو می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی بر روی تیر بلندی نشسته باشد و کنار من باشد، من نیز با او احساس درد می‌کنم، مانند تیری که در پهلوی من است زمانی که کنارش می‌نشینم.

هوش مصنوعی: کسی را با بوسه‌ای از آن لب مست کن که بتواند هشیارانه دعوی من را بپذیرد؛ چون سال‌ها است که من تنها به یاد او مست و محبوب او هستم.

هوش مصنوعی: با نگاهی عاشقانه، دل یک عاشق را بکش، چرا که می‌دانی او زنده است. من از سرنوشت دوری، از عذاب زندگی خسته‌ام.

هوش مصنوعی: خسرو از بی‌وفایی و ظلمی که به او شده بود شکایت می‌کرد و گفت: "چرا این‌طور شد؟" که در جواب او گفته شد: "من یک سفال کوچک را را در نعل تو شکستم."