هوش مصنوعی: دوستان در عشق بسیار سختی‌ها و مشکلاتی وجود دارد. حالا من چه‌کار کنم که از این مشکلات عبور کنم و به آرامش برسم؟

هوش مصنوعی: من مانند گلی از باغ آسمان هستم که به باغ خاکی آمده‌ام. هنگامی که باد از آن زمین می‌وزد، لباس مرا می‌فروشد و به من می‌گوید که از آنجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: بلبل عاشق در آرزوی چمن خود سوخته است. آیا زمانی خواهد آمد که بتواند این نفس تنگ و محدود را بشکند؟

هوش مصنوعی: من پرنده‌ای بزرگ و شگرف هستم که در عالم عشق، از دل خود شکار می‌کنم. اما دیگر از این دل مرده و بی‌حیات، نه زاغی و نه زغنی را نمی‌توانم بیابم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از عقل و هوش خود برای نوشیدن آب گوارا استفاده کنم، چرا که در لحظاتی که از خود بی‌خبرم و در حال خوشی هستم، این کار ممکن می‌شود.

هوش مصنوعی: ای دوست، مرا مست و سرمست از زیبایی‌های خودت کن، به حدی که در روز قیامت نتوانم خودم را بشناسم و فراموش کنم که من کیستم.

هوش مصنوعی: من سال‌هاست که دچار دردی هستم و وقتی که مست می‌شوم، احساس می‌کنم که باید با می و نوشیدنی آشتی کنم و هم‌زمان برای خودم از آنچه در عالم هستی هست، درخواستی داشته باشم.

هوش مصنوعی: ما مثل مگس هستیم که در خم باده افتاده‌ایم. حالا اگر نتوانیم به هدفی برسیم، چقدر می‌توانیم بال بزنیم و بیهوده تلاش کنیم؟

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و کمی از شراب بریز که گزندهای عشق و هجران من را فراموش کنم. چندان دردی از زیبایی‌ها و محبوبان دارم که جانم را به شدت آغشته کرده است.