هوش مصنوعی: هر زمان که نام تو را در نامه‌ای می‌خوانم، به یاد تو آن را به چشمانم می‌زنم.

هوش مصنوعی: به یاد آن‌که در آستانه تو زمین می‌افتد و تو را می‌بوسد، تمام آن نامه را بوسه‌باران کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از نام تو آن نامه معروف، سر تسلیم و بندگی را نپوشانده‌ام.

هوش مصنوعی: جز این چیزی نیست که در نوشته‌ها بیابیم و اگر نباشد، من فقط این را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه از او پاسخی دریافت نکرده‌ام، هرچند که نام او را بر زبان رانده‌ام.

هوش مصنوعی: قلم مانند زبان انسان نمی‌تواند به راحتی صحبت کند، به همین دلیل من آن را از جایی ناتمام و خام جدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اما اینکه او سرش را بر دستان من گذاشته است، من این را حقیقتاً پسندیده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که زبانم دیگر توان گفتن ندارد، از نی خامی که خودم ساخته‌ام، صدایی ایجاد کرده‌ام.

هوش مصنوعی: بیا، ای نویسنده، اگر مداد سیاهی نداری، اشک‌هایم را به عنوان نوشته‌ به کار ببر.

هوش مصنوعی: با دقت و انتخاب کلمات زیبا صحبت کن و بگو که ای دوستم و همدمی که انتخاب کرده‌ام!

هوش مصنوعی: وقتی که موهای تو به هم ریخت، حال و روز من هم به هم ریخت و از تو خواهش می‌کنم که به حال آشفته من ببخشی.

هوش مصنوعی: دلم را از ناراحتی سیاه کرده‌ام و چشمانم را به وضوح، تارتر از خاک، دیده‌ام.

هوش مصنوعی: چون خسرو در این نوشته از شدت ناراحتی، آتش تندی را در نی پنهان کرده‌ام.