هوش مصنوعی: من به چشمی که تو را دیده است، نمی‌توانم نگاه کنم، زیرا از آن نظر به سمت دیگری نمی‌توانم چشم بدوزم.

هوش مصنوعی: چه زمانی بود که به تو روی آوردم و همه چیز به هم ریخت؟ حالا که کارهایم به هم خورده، دیگر هیچ کاری از من ساخته نیست.

هوش مصنوعی: من به کجا بروم و چه کنم، که هر جا که می‌روم، دامن گیسوی تو مرا به دام می‌اندازد و گرفتارم می‌کند.

هوش مصنوعی: الان که در برابر چهره‌ات مثل زلف پیچیده می‌شوم، اینگونه با یک بار رهایم نکن.

هوش مصنوعی: مراقب باش که از آه‌های شبانه‌ام در امان نباشی، زیرا این آه‌ها به خاطر بلای توست و تا روز بیدار می‌مانند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر گناهی که مرتکب شدم سزاوار عذاب هستم، پس با تیغ خودم را بزن و به خاطر زبان تلخ و پر غمزه‌ات مرا نسوزان.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از اینکه ممکن است آسیب ببینم، مثل شمعی ذوب شدم و دیگر نمی‌توانم صحبت کنم.

هوش مصنوعی: خسرو (شاه) در درگاه تو افتاده است، اما تو نمی‌دانی که او چه کسی است و به همین خاطر من نمی‌توانم خود را پایین بیاورم و او را بپذیرم.