هوش مصنوعی: به زیبایی و جذابیت تو که بر پای تو قرار دارد، اگرچه دل من برای این که بر گل و گیاه نرم بمالم، درد می‌کند.

هوش مصنوعی: در شبی که به دنبالت می‌روم و به یاد تو هستم، تمام روزها به پاهای خودم نگاه می‌کنم و آنها را می‌مالم.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر تو دمی از عشق تو بگذرم، زیر پایم مانند گل‌های نسرین و نسترن خواهم مالید.

هوش مصنوعی: به یاد تو هر شب غم و اندوه می‌خورم، اما وقتی روز می‌شود، به خاطر ترس از افراد بی‌احساس، خاک را بر دهانم می‌مالم.

هوش مصنوعی: غبار راه تو را با خود به دوش می‌کشم و این خاک عطرآگین رحمت ابدی را بر کفنم می‌پاشم.

هوش مصنوعی: وقتی برای یوسف خودم نمی‌گریم، تا چه زمانی باید از چشمانم اشک‌های دروغین بر روی پیراهنم بریزم؟

هوش مصنوعی: اگر چهرهٔ پادشاه به من برسد، هر لحظه با نیاز و احترام به پای او فرود می‌آیم، مرد و زن را زیر پا می‌فشارم!