هوش مصنوعی: من هر شب به دیوار خانه از تو صحبت می‌کنم و داستان‌هایی را روایت می‌کنم و با چشمان پر از اشک، از تو می‌گوییم.

هوش مصنوعی: دل من مانند غنچه‌ای شده است که پژمرده و دلتنگ است؛ داستان تو به قدری برایم مهم است که نمی‌خواهم با باد صبحگاهی درباره‌اش سخن بگویم.

هوش مصنوعی: تو خود می‌دانی که از غم من خوشحال می‌شوی، اما کجاست آن شانس و موقعیت که بتوانم با تو از درد و غم‌هایم بگویم؟

هوش مصنوعی: خوشا شبی که تو در خواب ناز باشی و من در دل، آرزوهایم را به زلف‌های پیچ در پیچ تو بگویم.

هوش مصنوعی: من به دل خود می‌گویم که چیزی از آنِ من است، حتی اگر واقعیت نداشته باشد و گاهی هم دروغ بگویم.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که مشاوره می‌دهی، اما بهتر است از من بگذری؛ همین که من از دردهای خودم کمتر صحبت کنم برایت کافی است.

هوش مصنوعی: در دل همه افراد سوالی را مطرح کردم و به هر کس که برخورد کردم، داستان غم‌انگیز آن نرگس غمگین را نقل کردم.

هوش مصنوعی: به من نگو که به سوی قبله بایستم، ای زاهد! آیا این درست است که تو نام خدا را بر زبان بیاوری و من نام معشوق را؟

هوش مصنوعی: نگران رفتار بی‌پروای خسرو نباش، چون او را نمی‌توان با تعابیر سطحی و ساده توصیف کرد.