هوش مصنوعی: دوباره به این سمت برگشته‌ام، ترک کج به سراغ همه آمده‌اند، اکنون من و دیگران مانند سگ‌ها در مکانی خوابیده‌ایم که به خاک متمایل است.

هوش مصنوعی: به خاطر این که خیلی به لبان او نزدیک شدم، به تصورم می‌رسد که حتماً به زیر چانه‌اش هم نگاهی انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: دل من همچنان پیگیر نگاه اوست، شاید روزی زمان به گونه‌ای باشد که به من اجازه دهد او را بهتر ببینم و نگاهم را از او برندارم.

هوش مصنوعی: عمر من طولانی است، اما در این غم هلاک می‌شوم، زیرا شب‌هنگام غم هیچ کمبودی از هزار مشکل ندارد و صبحی در کار نیست.

هوش مصنوعی: ای آشنا، نصیحت نکن که من از وضعیت خود بی‌خبر هستم. آینه را هم در مقابل من قرار نده تا عیب‌هایم را ببینم، چون بر حسب آن عیب‌ها، شرمنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر خدا، دل من را راحت کن و آن را از دست من بگیر؛ زیرا من از این دل رنج می‌برم و این دل هم باعث شرم من است.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر عشق‌ام می‌خواهی مرا بکشی، پس این کار را بکن. ولی خواهش می‌کنم، روی تابوت من بنویس که من به خاطر عشق‌ام گناهکار بوده‌ام.

هوش مصنوعی: تو تنها زیبایی هستی که در چشمان من جلوه‌گری می‌کنی، پس چه کار می‌توانم بکنم؟ دیگر هیچ چیز، حتی آفتاب و مهمانان، در برابر تو برایم جلوه‌گر نمی‌شوند.