هوش مصنوعی: من آن شخصی نیستم که بخواهم به خاطر وفاداری‌ام از درگاه تو بروم و رضایت خود را جستجو کنم.

هوش مصنوعی: من در وضعیتی قرار دارم که به زمین افتاده‌ام و هر لحظه که تو بگذری، مثل باد، از جای خود بلند می‌شوم و می‌روم.

هوش مصنوعی: در مسیری بی‌هدف و بی‌سر و سامان حرکت می‌کنم، زیرا اشک‌های چشمانم اجازه نمی‌دهند پاهایم را بر زمین بگذارم.

هوش مصنوعی: به قدری ضعیف و ناتوان شده‌ام که اگر بخواهم برای رسیدن به معشوق دعا کنم، حتی ناله‌ام به آسمان می‌رود و دعایم به خودم برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: من در دنیایی پر از درد و رنج هستم و آرزو دارم که از این دنیا و آن مشکلاتش جدا شوم.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم به خیال تو نزدیک شوم، چشمانم تصویری از خود را در آینه دلخواهت نشان خواهد داد.

هوش مصنوعی: خسرو در حسرت وصال محبوبش به سر می‌برد و احساس می‌کند که نمی‌تواند به سوی گدای خود برود، زیرا دلش هنوز به او وابسته است و نمی‌تواند از این انتظار دست بردارد.