هوش مصنوعی: نه خوشبختی آن را دارم که برای تو جانم را فدای کنم، نه صبر آن را دارم که در خانه‌ی خود آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر در کوی تو خطایی انجام داده‌ام، حق دارم که چشم‌هایم را به پای تو فدای کنم.

هوش مصنوعی: از شدت عشق و غیرت به تو، جان و چشمانم به درد می‌آیند وقتی که بر درگاه تو بوسه می‌زنم و جایگاه خود را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانی خوش است که دیگر جایی را نبینی و نشنوی. من به خاطر داستان خودم به اندازه‌ای گریه می‌کنم که انگار خون می‌ریزم.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ام پر از درد و رنج شد، کسی را به من نشان بده که بتوانم این رنج و درد را به خاطر او بپذیرم و تقدیمش کنم.

هوش مصنوعی: خسرو به درگاه سلطان رسید، اما در دل سلطان حتی خاطره‌ای از گدای خود ایجاد نشد.