هوش مصنوعی: کجایی؟ جان و جهانی که فدای تو شده است، در انتظار توست. بیا که نمی‌توانم بدون تو زندگی کنم.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی پیامی می‌آورد، اما آن را به من نمی‌رساند، زیرا اگر مرا ببیند، ممکن است دچار اشتباه شود، چرا که من آن چیزی نیستم که او فکر می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر تو از کنترل خود خارج شدم و نتوانستم خودم را نگه‌دارم. چشمانم به چهره‌ات افتاد و دیگر نتوانستم خود را مدیریت کنم.

هوش مصنوعی: اگر دلم برایت تنگ شود و بگویی «نگو»، من چگونه می‌توانم این احساس را بیان نکنم؟ تو می‌کشی دل مرا و خودت خبر نداری که من این را از کجا بدانم!

هوش مصنوعی: در آب چشم خود غرق شدم و شکایتی نکردم. تیر اگر هم کمان را پاره کند، چه فایده‌ای دارد وقتی که نم آن را گرفته است؟

هوش مصنوعی: از شدت گریه، جانم دچار درد و گرفتگی شده و نفس سردم به سختی به دهنم می‌آید، انگار که با ترفندهای زیادی می‌خواهم چیزی بگویم، اما نمی‌توانم.

هوش مصنوعی: خسرو بیچاره بر سر آرزوی دیدار تو به شدت دچار افسردگی شده است. خواهش می‌کنم برای آرامش او، کمی از آن نوشیدنی را به او بدهید.