هوش مصنوعی: اگر نتوانم چهره‌ی تو را ببینم، انگار هرگز ماه نورانی را نمی‌بینم و حتی اگر ماه تابناک باشد، باز هم زیبایی‌اش برایم بی‌معناست.

هوش مصنوعی: زمانی که تو را با چشمانم نمی‌بینم، مانند ابری می‌شوم که چنان باران می‌بارد که دیگر آفتاب را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به خاطر فکر کردن به موهای تو، به خانه‌ام پناه می‌برم تا آفتاب در این خانه خراب را نبینم.

هوش مصنوعی: من به وصال تو امیدوارم و زمانی که به من اجازه ورود بدهی، مانند فتحی که در قفلی گشوده می‌شود، با خنده شیرین تو مواجه خواهم شد.

هوش مصنوعی: به عشق و وصال چه صحبت کنم وقتی که هنوز فرصتی برای ماندن دارم، مگر اینکه عمرم به سرعت بگذرد و نتوانم از این لحظات لذت ببرم.

هوش مصنوعی: من در انتظار شربتی از دهان تو بودم، اما نمی‌دانم از چه کسی بپرسم، چون راهی به جواب نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر دل نتواند چیزی را بشنود و تو در نهایت آن را از دست دادی، بهتر است که روان خود را رها کنی زیرا به نظر من نگه داشتن آن درست نیست.

هوش مصنوعی: جز آب، چیزی از چشمان خسرو نمی‌ریزد و من می‌ترسم که اگر این وضع ادامه پیدا کند، به زودی خون خواهد ریخت و دیگر آب نمی‌بیند.