هوش مصنوعی: رنگ چهره‌ام به خاطر نگرانی و غم از تو است، اگر نه تو کی می‌آیی تا من تو را در دل خود ببینم؟

هوش مصنوعی: من می‌دانم که اوضاع چگونه شده است و از چشمان خود چه درد و رنجی می‌کشم.

هوش مصنوعی: بادی که به دنبال زیبایی و شکوفایی توست، ناشی از جوانی و انرژی ای است که در وجود من وجود دارد.

هوش مصنوعی: حال که غم تو باعث زردی من شده، به چه کسی بگویم این درد و این طلای بی‌ارزش را کجا ببرم؟

هوش مصنوعی: چهره‌ات را نمایان کن، زیرا مانند آفتاب درخشانی و من می‌خواهم روزهایی که سپری شده را دوباره زنده کنم.

هوش مصنوعی: دل مانند چراغی شده که از آتش دوری، خاموش و سوخته است و من هنوز در تاریکی غم، در شب غمگینی فرو رفته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر عشق و آرزویم در زمین پای تو باشد، هرگز به خود اجازه نمی‌دهم که به مقام و جایگاه آسمانی و بالاتر از آن فکر کنم.

هوش مصنوعی: من زیان‌کارم، اما ببین که از دوری تو انگار که دفترم از نوشته‌های شاپور خالی است.