هوش مصنوعی: نمی‌توانی به کسانی که در غم و درد هستند، سر بزنی و حال کسانی را که در نیاز و فقر زندگی می‌کنند، نمی‌دانی.

هوش مصنوعی: ما نگران وجود خود نیستیم، بلکه به این فکر می‌کنیم که آیا تو به ما اهمیت می‌دهی یا نه، هرچه که باشد.

هوش مصنوعی: تو برای من هدف و مقصود در این جهان و جهان دیگر هستی و برای من هیچ اعتنایی به دنیا و آخرت نیست.

هوش مصنوعی: من هر یک از تلخی‌های زندگی را از دوری و جدایی تجربه کرده‌ام و هیچ چیز تلخ‌تر از این جدایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در دوران جدایی گرفتار شده‌ام و از وصال معشوق ناامیدم. شب من بسیار تاریک است و امیدی به صبح و روشنایی ندارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم فقط دوباره چهره‌ات را ببینم، زیرا جز این خواسته‌ای در دنیا ندارم.

هوش مصنوعی: هیچ دلی را نمی‌بینم که از درد تو خالی باشد؛ کدام دل است که درونش پر از غم و درد نیست؟

هوش مصنوعی: در این مسیر، کسی می‌تواند به موفقیت و افتخار برسد که از ترس مرگ و خطرات آن بی‌توجه باشد.

هوش مصنوعی: چهره و موهای تو از دیدگانم دور شده و اکنون که دل شیدا و بی‌قرار من هست، نه خواب بر من چیره می‌شود و نه غذایی به دل می‌نشیند.

هوش مصنوعی: خسرو بیچاره را از در دور نکن، زیرا او جز این در هیچ در دیگری ندارد.