هوش مصنوعی: هر روز چشمم را به یاد نسیم صبحگاهی به درگاه تو بگذارم و بر خاک درت اشک بزنم.

هوش مصنوعی: از صد زخم و آزار رنج می‌برم، اما جرأت ندارم به او بگویم که چگونه می‌توانم به این درد وفادار بمانم.

هوش مصنوعی: من غم خود را نمی‌گذارم که به بیرون بروز کند، چون خودش مرا به آتش کشیده است. حالا چه کار به غم دل‌های دیگران دارم که آنها را هم در سختی بیندازم؟

هوش مصنوعی: می‌گویند که او به یاد تو می‌افتد، اما من نمی‌توانم به دل خود اجازه دهم که این حرف را باور کند و این تهمت بی‌پایه را به دوستی نزدیکم نسبت دهم.

هوش مصنوعی: شاهان در مجالس خود جا نمی‌دهند که هر کسی به سادگی وارد شود و در مقابلشان قرار بگیرد. اما من یک گدا هستم که نمی‌دانم کجای این مجلس کاسه‌ی درخواست خود را بگذارم.

هوش مصنوعی: روزی که بخواهند مرا بکشند، بهتر است که بوی تو را از نسیم صبح استشمام کنم و جانم را ببوسم تا اینکه در مقابل آن نسیم قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: از آنجا که دل به خاطر دیدن معشوق به شدت آزرده شده، تصمیم دارم که از خانه بیرون بروم و آن دل را در معرض آزمایش و درد قرار دهم.

هوش مصنوعی: شب‌ها که در نزدیکی خیابان تو می‌گردم، ابتدا دو چشمم را برای تماشا باز می‌کنم و سپس قدم در مسیر تو می‌گذارم.

هوش مصنوعی: اجازه بده من خودم را به تکه‌های کوچک تقسیم کنم و به این ترتیب به تو نزدیک شوم، حتی اگر این کار من به معنای فدا شدن باشد و مانند طعمه‌ای برای هر سگ بی‌وفا به تو باشد.

هوش مصنوعی: گفتی که زیبایی تو را با گل مقایسه کنم؛ این اشتباه است، چرا که اگر دل بی نوا زاری نکند، بر روی سبزه‌ها نیز می‌نشینم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معنا است که وقتی از لبان تو سخنی نمی‌شنوم، به یاد روزهایی می‌افتم که درد و جراحت بزرگی برایم به همراه دارد و از تو خواهش می‌کنم که به من کمک کنی تا این درد را درمان کنم.