هوش مصنوعی: وقتی برای دیدن تو ناله می‌زنم، می‌خواهم که با این دو چشم، راز و نیازهایم را نشان دهم.

هوش مصنوعی: از آتش صدایی بلند برمی‌خیزد، و وقتی که آن صدا به اوج می‌رسد، من نیز ناله می‌کنم. وقتی که صدایی را بلند کنم، همان حس را منتقل می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ صبری وجود ندارد، هر چند که هر لحظه از دل پرخونم نقشی از آن معشوق زیبا را بر دیوار خانه‌ام می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر به یاد زیبایی تو گریه کنم، تعجب نکن، چون من از میان هزاران سرو بلندقامت، فقط تو را انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: او در دل من است و من صبر کردم، حتی اگر هزار بار خود را پنهان کنم و دوباره به یادش بیفتم.

هوش مصنوعی: من در بین مردم رسوا شدم، زیرا هر نفر به زبان خود من را مورد سرزنش و غیبت قرار داد.

هوش مصنوعی: اگر دست محبوبم برای کشتن من باز شود، خودم تیغ سوار را از زمین برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: دوستانم برای من سوختند و در دل حرارت و درد دارند. تا کی باید با حسرت و اندوه زندگی کنم و از همصحبتی و رازگویی خود بگذرم؟