هوش مصنوعی: از ظلم و ستمی که از سوی محبوب به من می‌رسد، فریاد می‌زنم. با اینکه در ظاهر به نظر می‌رسد که از او کم می‌کشم، اما در واقع درد و رنج زیادی را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در خاک سرزمینم قرار دارم و با فشارهایی که به من وارد می‌شود، خوار و کوچک می‌شوم. مانند موری که با سختی‌ها روبرو می‌شود و بار سنگینی را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر درد و رنجی از بی‌محلی او به دلم برسد، باز هم در دل زخم‌دیده‌ام او را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: همسایه در حال سوختن است و از شدت درد فریاد می‌زند، اما من به دلیل مشکلاتم، نمی‌توانم کمکی به او بکنم و فقط از پشت دیوار صدای او را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: به او اگر بگویم که من چقدر از رفتار بد یار رنج می‌کشم، خودش نیز به من بی‌احترامی می‌کند.

هوش مصنوعی: در ذکر و یاد او هیچ مانعی برای فریاد زدن وجود ندارد، چرا که در نهایت، آزار و زخم از دل من ناشی می‌شود، نه از پاهایم.

هوش مصنوعی: زمانی که نور روز در دنیا پخش می‌شود، احساس سوز و درد من همچنان مانند شعله‌ای است که از عمق وجودم در شب تار می‌سوزد و می‌تکاند.

هوش مصنوعی: خسرو به شدت آشفته و سرحال نیست و روحش هم در هم ریخته است، زیرا من از چشمانم باده‌هایی مانند گلنار می‌نوشم.