هوش مصنوعی: ما برای آرامش و سلامت خود، رنج و درد را انتخاب کرده‌ایم و جان خود را در راه عشق فدای می‌کرده‌ایم، به طوری که در این مسیر، زندگی‌امان را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر کسی از این دریا که رنگش به آبی خوش می‌زند، آب خوب ننوشد، دل خود را از این آب‌ها سیراب نکرده، جهانی را که باید با محبت و شادی پر کند، سرد و بی‌روح کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر کس به جای من کار نیکی انجام دهد، خوب است، چه خوب و چه بد، ما از هر چیزی که توانسته‌ایم، انجام داده‌ایم.

هوش مصنوعی: چه مدت می‌توانیم با دلی پر از درد و ناراحتی زندگی کنیم؟ در حالی که آینده‌امان را به خاطر دیگران به خطر انداخته‌ایم.

هوش مصنوعی: این سینه مانند کسی می‌ماند که نمی‌تواند در برابر غم و اندوه مقاومت کند. ما از خاک و مشکلات زندگی پر از غبار شدیم و چه آسیب‌هایی را متحمل شده‌ایم.

هوش مصنوعی: برای آنکه آسمان زندگی را از غبار و کدورت بپوشانیم، سینۀ خود را که پر از غبار است، تیره کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: چشم ناظری در این دنیا به گردش افتاده است و ما با چرخش این زندگی، در واقع در تلاشیم تا به هدفی که در نظر داریم، برسیم. ما به بازی و تلاش در مسیر خود ادامه می‌دهیم تا به آن کعبه که مقصود ماست، دست یابیم.

هوش مصنوعی: ای عشق، تویی که درد را می‌دهی و درمان نمی‌کنی، ما جان خسرو را از این درد پر کرده‌ایم.