هوش مصنوعی: هر شب به خیابان وصالت می‌رویم و به گونه‌ای پنهانی در آنجا گام برمی‌داریم. در ورودی این مکان، مانند سگان، به خواب می‌رویم.

هوش مصنوعی: ما از ترس مردم، هر طرف را می‌پاییم و در نهایت، برای گناه‌کارانه به چهره تو خیره می‌شویم.

هوش مصنوعی: روزی دو چشم من به خواب به چهره‌ات خیره بودند، ای کاش بتوانم چند بار در اطراف راهی که تو می‌روی، به تماشای تو بپردازم.

هوش مصنوعی: در بازی عشق، ما مانند یک بازیکن شطرنج هستیم که برای رسیدن به هدف خود تلاش می‌کنیم و در این مسیر ممکن است به ورطه‌ی شکست نیز بیفتیم، اما با شجاعت به پیش می‌رویم.

هوش مصنوعی: ای فرشته، لطفاً ابتدا خط یار را برای ما بنویس، تا ما هم بتوانیم نامه خود را این‌گونه سیاه و غمگین کنیم.

هوش مصنوعی: ای دوست، بیا با هم باده بنوشیم و به زندگی خوش بگذرانیم. اگر توبه کردن به معنای مردن است، پس بیا تا راه گناه را پیش بگیریم.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی اشاره به زندگی و رفتار افراد دارد. شاعر می‌گوید که صوفی و درویش، به رغم نداشتن سر و صدای زیاد و دلبستگی به مادیات، وقتی در جمع مستان و خوشگذران‌ها قرار می‌گیرند، به راحتی می‌توانند پای خود را از زمین بردارند و وارد دنیای شادی و خوشی شوند. به عبارتی دیگر، او به این نکته اشاره دارد که در دنیای مادی، کسانی که به ظاهر به دنبال معنویات هستند، می‌توانند به راحتی تحت تاثیر خوشی‌های دنیوی قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: ما بی‌پول و بی‌چیز هستیم و اگر به ما دسترسی پیدا می‌شد، هر جا که برویم، می‌توانستیم مسکولاتی از شراب را به دست آوریم و از آن لذت ببریم.

هوش مصنوعی: تو گفتی که برایت چند پر می‌زنم، ای سلطان، بیا و می را بیاور تا مبادا که ما این کار را نکنیم.