هوش مصنوعی: من غم و اندوه زیبایی لبان شیرین او را می‌کشم و در عوض، زیبایی و دلربایی موهای او را به دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: زلف تو هر تار مویی یک زیبایی خاص دارد و من نمی‌دانم تا چه زمانی باید این زیبایی و ناز تو را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: هیچ چیز مانند قامت تو زیبا و درخشان نیست، مگر اینکه از آن به مانند آینه بیفزایم.

هوش مصنوعی: من از کسی سخن تلخی نمی‌زنم و اگر هم چیزی بگویم، شیرین و دل‌پذیر خواهد بود.

هوش مصنوعی: من کور شده‌ام و فقط امیدم این است که از خاکی که در درگاه خداوند هست، چیزی به چشمم بیافتد.