هوش مصنوعی: من از زلف‌های تو کمند می‌سازم و برای دل خود تله‌ای می‌چینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر اینکه چشمت به من نیفتد، با کلامم چشم بد را آرام می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو چهره‌ات را نشان ندهی، حتی اگر زلفت تا صبح بر من سایه بیندازد، من شام را برای تو آماده خواهم کرد.

هوش مصنوعی: از چشمانم به زیبایی‌های زلف سیاه تو نگاه می‌کنم و از دردهای روزگار شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از تو رفتارهای مختلف و سختی‌ها می‌بینم، اما نمی‌دانم با که صحبت کنم یا پیامی بفرستم.

هوش مصنوعی: من دلی ندارم که بر سر دیگری بگذارم مگر اینکه بخواهم از زیبایی‌های تو بهره ببرم.

هوش مصنوعی: می‌خواهیم بوسه بزنیم، اما اگر زود دستور بدهی، تو را بی‌عاطفه و بی‌احساس می‌نامم.

هوش مصنوعی: حلوای تو برای پادشاهی ارزش ندارد، چه نیازی به طمع زدن بر لب دارم!