هوش مصنوعی: روز خوشحالی من زمانی است که آن چهره زیبا را ببینم. او با ناز خود مرا مجذوب کند و من از دور فقط نظاره‌اش کنم.

هوش مصنوعی: شب گذشته ماه را دیدم و به او گفتم که زیبایی‌ات همیشه باقی خواهد ماند، اما من از این شرم دارم که به تو نگاه کنم.

هوش مصنوعی: لشکر وجود او مانند لباس دل‌هاست و می‌خواهم از دیگران جدا باشم تا تنها او را ببینم.

هوش مصنوعی: دل من گاهی به قدری شاداب و سرزنده می‌شود که دیگر نمی‌توانم آن را کنترل کنم. هر جایی که قدم می‌گذارد، من هم در آنجا متوجه حضور خودم می‌شوم.

هوش مصنوعی: من قلب و صبر و فهم و قدرتی ندارم؛ حالا در برابر آن چهره زیبا، چگونه می‌توانم چیزی را مشاهده کنم؟

هوش مصنوعی: من تا فردا را به تأخیر می‌اندازم، مگر اینکه صبح روز بعد چهرهٔ باشکوه شاهزاده را ببینم.

هوش مصنوعی: خورشید عالم، خضر خان، با رحمت خود هر لحظه مانند معجزه‌ای از خضر و مسیح، جان و زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در اینجا فردی با احساس اندوه و حسرت به زیبایی و تازگی شاخ گل اشاره می‌کند و از آن گل می‌خواهد که به او کمک کند تا حسرت و دلتنگی‌اش را رها کند. او به این فکر می‌کند که چرا باید به دنبال خوشبختی و لذت‌ها بگردد در حالی که از زیبایی‌های زندگی خود لذت نمی‌برد و فقط به چیزهایی که ندارد، حسرت می‌خورد.

هوش مصنوعی: کیست که مانند خسرو، آرزوی بوسیدن پای تو را داشته باشد؟ این چیزی نیست که من از دور دیدنش را بخواهم.