هوش مصنوعی: روزی خوش است که بتوانم چهره‌ات را ببینم، تو مرا به سوی خود دعوت کنی و من در پاسخ به دعوتت، ناز کنم.

هوش مصنوعی: به چه میزان صحبت می‌کنی که «تو شکایت می‌کنی و من گوش می‌دهم»؟ این چیزها مانند ساز نیستند که بخواهم برای تو نغمه‌ای دلنشین بسازم.

هوش مصنوعی: سالیان زیادی است که از تو خبری ندارم و زمانی که به کویت می‌آیم، دل شکسته‌ام را بیرون می‌آورم و فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: ای باغبان، گاهی به من اجازه بده که بر سر خود بیایم و پرواز کنم، اگر چه فرمان تو را رعایت کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و وابستگی‌ام به تو، ای دوست، مسیر نادرستی را انتخاب کن، زیرا من نمی‌توانم این مشکل یا گره‌ای که در دل دارم را باز کنم.

هوش مصنوعی: مردم از صحبت‌های من ناراحت شدند، چون هر جا می‌روم و سخن می‌گویم، غم‌های خود را بازگو می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر ابر به اندازه کافی آب نداشته باشد، نمی‌تواند باران ببارد. در غیر این صورت، اگر بخواهد گریه کند، تنها می‌تواند خون بر زمین بریزد و از این درد با خود همراه کند.

هوش مصنوعی: دل به دل شاد زدن برای یک تلاش و اکنون جانم را نیز به خاطر آن چشم زیبا در خطر می‌اندازم.

هوش مصنوعی: ای خسرو، جان و دل و تن من از تو دور افتاده‌اند، اما برای دیگران چه اهمیتی دارد، اگر من این راز را با تو در میان بگذارم.