هوش مصنوعی: به چه زیبایی از لبانت صحبت می‌شود، دهانت چنان است که کلامش مانند نوشداروی جان‌هاست.

هوش مصنوعی: وقتی لبان تو می‌خندند، زیبایی آنچنان خیره‌کننده است که فک‌ها از تعجب باز می‌مانند.

هوش مصنوعی: از عشق تو، دانه‌های وفا را در دل من نشاندی و اکنون در سینه‌ام مانند نیزه‌هایی می‌ریزند.

هوش مصنوعی: چرا آسمان‌ها وقتی من به خاطر مظلومیت خود آه می‌کشم، آتش نبارند؟ وقتی دل من از ظلم سوخته است، چرا نباید آسمان هم به یاری من بیاید؟

هوش مصنوعی: نکن عیب‌جویی از من، اگر من در کوی تو برای بوسه‌دادن به درگاه‌ها می‌روم.

هوش مصنوعی: من از این‌که به خاطر ننگ و رسوایی‌ام دیگران به من می‌خندند، خوشحال هستم. ای دوستان، از دورها همنوا شوید و بخندید.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، اشک‌های من دیگر هیچ ارزشی ندارند، مانند ناودانی که بدون باران هیچ فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: یک شب در باغ مشغول ناله و گله‌گذاری بودم که پرنده‌ها آشیانه‌هایشان را ترک کردند.

هوش مصنوعی: خسرو از این مسیر عبور کرده است و مردم وقتی نشانه‌های خون را در جاهای مختلف می‌بینند، صحبت می‌کنند و گویند.