هوش مصنوعی: ای خورشید که از تو نور و روشنی به چرخ می‌تابد، در حالی که من در بیماری و تنگدستی به سر می‌برم، رویدادهای تاریک روز بر من سایه افکنده است. لطفاً خودت را از من دور نکن و نگذار که این تاریکی بر من ادامه یابد.

هوش مصنوعی: چشمه خورشید دیگر نمی‌تواند آب داشته باشد، زیرا تو با حرارت و زیبایی خود، همچون آفتابی، در دل‌ها تأثیر می‌گذاری.

هوش مصنوعی: زلف تو به صورت پیچ خورده و کج است، و هر رشته موی کج تو به شکل خودش قرار می‌گیرد، اما با این حال، راست نمی‌گوید و پاسخ صحیحی نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو چنان دل من را سیاه و غمگین کرده که گویی قبر من را آباد کرده و چشمانم را ویران ساخته است.

هوش مصنوعی: چند بار می‌توانم در خیال و تصور خود به خاطر لب‌های تو، طعم شیرین را تجربه کنم؟ چه لذتی دارد خوردن حلوا در خواب!

هوش مصنوعی: من از خیال لب تو بی‌خبرم، اما از حالی که خودم دارم آگاه هستم. اکنون نگاهی به حال من بینداز، تماشا کن که چطور مست شده‌ام، گویی شرابی در دلم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر تو لبخندی به من بزنی، کافی است تا رسوایی و بدبختی‌ام را فراموش کنم و آغازی جدید برایم باشد.

هوش مصنوعی: اگر تو به چهره‌ات نگاهی کنی، جانم فدای آن می‌شود. در چنین لحظه‌ای، صبر جایی برای خود نخواهد داشت و عمر هم بی‌قرار و بی‌سرعت می‌گذرد.

هوش مصنوعی: هرچند که خسرو از عشق تو به شستشو و پاک کردن دستش به من توجه نمی‌کند، اما شست‌وشوی تو باعث شده است که دل من به شدت متأثر و غمگین شود.