هوش مصنوعی: ای جان فزای من، آب به دل ما می‌ریزد و ما تشنه‌ایم. خودت را نشان بده و آب بیاور.

هوش مصنوعی: خاکی که بر سرت و چشمان پر آب ماست همیشه جاودانه است، حتی اگر زیر پا قرار بگیرد، آب می‌ماند.

هوش مصنوعی: تو مانند آب حیات هستی که مرا تازه و زنده می‌کند، اما این زیبایی و طراوت را از دست می‌دهم اگر چشم‌هایم به تو عادت کند و دیگر برایم تازگی نداشته باشی.

هوش مصنوعی: وقتی در کنار آب قدم می‌زنی، به نظر می‌رسد که تصویر تو در آب مانند مردمک چشم‌هایش بازتاب یافته است.

هوش مصنوعی: ای چشمه‌ی صاف و زلال، نرو که من به خاطر تو جان دادم، همانطور که آب به خاطر آب جان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من با اندوه خود برای تو اشک می‌ریزم و این ناله‌ام به مانند صدای آب است.

هوش مصنوعی: آب روان به کجا می‌تواند در اشک‌های من برسد؟ اگر می‌خواهی در مورد آب روان بپرسی، از خود آب بپرس که داستانش چیست.

هوش مصنوعی: قبل از این، در دیدگان من جایی برای آب وجود داشت، اما اکنون ببین که به جای آب، همه‌جا فقط خون جاری است.

هوش مصنوعی: اگرچه دل تو بسیار سنگین و بی‌رحم است، اما من با اشک‌هایم آماده‌ام که از این وضعیت فاصله بگیرم و فراموش کنم.

هوش مصنوعی: من مانند آبی به شدت داغ شدم و با این حال کسی نمی‌تواند دل من را سوزاند، چرا که دل این‌قدر سنگی نخواهد شد که جای آب را بگیرد.

هوش مصنوعی: حالا که اشک‌هایم به خاطر مصیبت سرازیر شده، چرا چشمانم باز نمی‌بینند و از بلای آب عقل و درک من نیز تحت تاثیر قرار گرفته است؟

هوش مصنوعی: خسرو دیگر اجازه نمی‌دهد که به راحتی از او عبور کنی. بگو مانند آتش، برق و مانند ابر، آب، پرشتاب و پرقدرت وارد عمل شو.