هوش مصنوعی: در ذهنم آرزویی پدید آمده که جانم را به خطر می‌اندازد و در دنیا به خاطر آن نگاه بی‌پروا و جالب، غوغایی به راه خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: تو با ناز و عشوه‌ات من را به سمت خود می‌کشی، من هم با کمال میل خوشحال و شاداب، بگذار هر چه می‌خواهد پیش بیاید. اگر قلب من از عشق تو به درد بیاید، چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: نشان نده که به خاطر دیدن چشمانت جانم در وضعیت ناآرامی و افسردگی است، مانند گنجشکی که از یک نقطه به شدت تحت فشار و ترس قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: از بدی روزگار خودم را به آتش می‌کشم، اما می‌ترسم که این آتش باعث شرمندگی‌ام شود و من را مانند خاکستر بی‌ارزش کند.

هوش مصنوعی: ای خدا، از من نپرس و مرا دچار درد و رنج نکن. به جای او که به خاطر عشقش دلی را به خاک و خون کشیده‌ام، نرگس زیبا و تندخو به زودی از این غم بر خواهد خاست.

هوش مصنوعی: برخیزید، ای دوستان، هر زمان که لازم است، به سوی کسی بروید که این جان و دل شما به او تعلق دارد، زیرا اینجا، در این مکان، روزی خاک خواهد شد.

هوش مصنوعی: آه، چقدر خوشحال می‌شوم اگر او بیاید و حال من را ببیند، اما من این شادی را نمی‌خواهم چون او غمگین خواهد شد.

هوش مصنوعی: تصور و یاد تو برای من کافی است در آن زمانی که نام من از زندگی پاک خواهد شد.

هوش مصنوعی: از آن لب تلخی که او دارد، بترس از مرگ خسرو، زیرا هر زهر و گزنده‌ای که از آن لب بیرون آید، به عنوان تریاک و درمان به حساب می‌آید.