هوش مصنوعی: من از کار پرداختم و دست به یاری کسی نرسید. بسیار درخواستش کردم، اما هیچ نتیجه‌ای نگرفتم.

هوش مصنوعی: عجب است که دل بی‌قرار من چگونه می‌تواند این همه صبر کند، در حالی که این دل به خاطر تنگ‌نایی که دارد، آرامش و راحتی را نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: وقتی دل را به کسی تقدیم کردم و دیدم که با چهره‌ای پژمرده به من نگاه می‌کند، متوجه شدم که قلبم، که ارزشمند و طلایی بود، به درستی شناخته نشده است.

هوش مصنوعی: من جانم را فدای عشقش کرده‌ام تا جایی که خود را نیز قربانی او بدانم، هرچند که در این مسیر، کشته شدنم به شمار نیامده است.

هوش مصنوعی: وقتی که هوای خنک بهار در گلبرگ‌های تنگ و بسته تو نفوذ کرد، بعد از آن دیگر باد بهاری نمی‌تواند به درون گل بیاید.

هوش مصنوعی: در گذشته، با ناز و کرشمه‌ی خود، چمن به زیبایی گل‌ها می‌نمودی. اما همچنان که گل‌ها از عفت و حیا به خار‌ها نزدیک نمی‌شوند، تو نیز باید به این نکته توجه کنی.

هوش مصنوعی: غبار و گرد و غباری که تو ایجاد کرده‌ای، مثل سرمه‌ای است که به چشم می‌زنند، اما هیچ وقت آن سرمه به این صورت در این چشم تار نخواهد شد.

هوش مصنوعی: من آرزو داشتم که در روم غبار بیفتم و آن را نبینم، اما از آنجا که بسیار ضعیف هستم، نتوانستم خود را به غبار بسپارم.

هوش مصنوعی: بر دل من سختی و غم را نران، چون اگرچه گدا در خانه شاه وارد شده است، اما سوار (آزادی) به درون آن راه نیافت.

هوش مصنوعی: خسرو از درد و غمش ناله سر داد و صدایش به آسمان رسید، اما هیچ زمانی آسمان این ناله‌ی زار را نشنید.