هوش مصنوعی: عشق من تنها غم و اندوه برایم آورد و هیچ مرهمی برای دردهای قلب شکسته‌ام نفرستاد.

هوش مصنوعی: چندین شب به خاطر غم گذشت، اما چراغ دل من به خاطر زیبایی او هرگز نوری به سمت نگرانی‌هایم نفرستاد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به پایان رسید در انتظار وصالی که می‌نوشیدم، اما حتی مرگ هم در این مدت به طرفم نیامد.

هوش مصنوعی: ما در حالتی هستیم که شوق و شور در دل داریم و جامی پر از نوشیدنی در دست داریم، اما از میهمانی محبت هیچ لحظه‌ای به ما نرسیده است.

هوش مصنوعی: گفتار او ملایم‌تر بود، ولی کلامش همچون تیری به دل شنونده می‌نشست، هرچند که این تیر با قوت پرتاب نمی‌شد.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی که به پادشاهان داده شده، همچون لعل و یاقوت است، اما این نعمت‌ها را به درویشان مؤمن نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حالتی غم‌انگیز و یأس‌آلود سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که هیچ‌کس به خاطر حال بیمار که در اندوه و غم به سر می‌برد، خنده‌ای نکرد یا به او تسلی و همدردی نداد. احساس تنهایی و بی‌توجهی به درد و رنج دیگران در این بیت به خوبی القا شده است.

هوش مصنوعی: من از درد فراق او خوشحالم، زیرا این حسرت برآمده از خودم است و به زحمت و دل‌سوزی‌ام کمکی نکرده است.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای درخواست از نسیم صبح است که بویی به همراه داشته باشد، چرا که خسرو به نوعی دچار دلتنگی و جدایی شده و تا زمانی که او در این حالت است، باد نباید او را از دستش دور کند. به عبارت دیگر، اینجا حس وابستگی و نیاز به نزدیکی مطرح است.