هوش مصنوعی: عشقی که من دنبال آن بودم تنها او بود و او نیز دلش در پی کسی نرفته بود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد شخصیت سخن در این بیت از سختی‌ها و تلخی‌های زندگی شکایت دارد. او به نوعی از دامن خاکی خود، که نماد ناپایدار بودن و عدم ثبات است، یاد می‌کند و می‌گوید که هیچ بویی از وفاداری و زیبایی بهاری در زندگی‌اش استشمام نمی‌شود. به عبارت دیگر، او احساس می‌کند که در زندگی‌اش خبری از عشق و وفا نیست و این موضوع او را ناراحت می‌کند.

هوش مصنوعی: شمشیر محبت بر دل بی‌دلم فرود آمد و آن را برید. اگرچه برش شمشیر خوب بود، اما قطع رابطه محبت خوب نبود.

هوش مصنوعی: با حرف‌های جذابش مرا فریب داد، وگرنه دل من طاقت هر صحبت و گفت‌وگویی را نداشت.

هوش مصنوعی: من در شگفتم که چطور این لطف و احسان از طرف او بود، در حالی که به جای او فرد دیگری حضور داشت و او آنجا نبود.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به ارتباطی خاص اشاره می‌کند که بین خود و معشوقش وجود دارد. او می‌گوید که هیچ‌کس دیگری مانند او نیست و همه زیبایی‌ها و ویژگی‌های او تنها در وجود او پیدا می‌شود. در واقع، شاعر به یگانگی و منحصر به فرد بودن معشوقش تأکید می‌کند و به این معنا که هیچ چیز نمی‌تواند جای او را در دل و ذهنش بگیرد.

هوش مصنوعی: ای خسرو، شب تنهایی و فراق را تحمل کن. اگر از من بپرسی که شمع کجا رفته، باید بگویم که او در اینجا نیست.