هوش مصنوعی: باده‌ی روشن بریز که صبح سر برآورده است، چرا که در چنین لحظه‌ای بدون شراب نتوان زندگی کرد.

هوش مصنوعی: در دل من شوق نوشیدن شراب و در عین حال نیت توبه وجود دارد. اما حالا می‌پرسم: کجا است لیوان؟ زیرا می‌خواهم دل خود را از آن توبه‌ای که به شراب آغشته شده، پاک کنم.

هوش مصنوعی: شعله عشق و اشتیاق من در زیر دجله فروزان شده است، حتی اگر دل به آتش بیفتد، اگر زودتر از آن بر آن آب نریزی.

هوش مصنوعی: من کجا باید زندگی کنم، ای بیچاره؟ که عاشقانه‌های فراق، سخت‌تر از بدهی‌های یک وام‌دار ناخوش‌حال، مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای طبیب، نکن درمانی بی‌فایده، زیرا در این مکان برای زخم عاشق، هیچ دارویی اثر ندارد.

هوش مصنوعی: من دیگر نمی‌توانم به نصیحت‌ها و پندهای دیگران گوش دهم، زیرا قدرت عشق تمام صبر و آرامشم را از من گرفت و دیگر نمی‌توانم کنترل خود را در دست داشته باشم.

هوش مصنوعی: نگران نباش که هیچ چیزی نمی‌تواند با درد فراق دوست مقایسه شود، حتی اگر هزار ظلم و سختی از آسمان نازل شود.

هوش مصنوعی: حسرت می‌خورم بر شخصی مانند من که عشق تو مانند سکه‌ای طلایی در دستانم بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: دیدار معشوقی که آرامش‌بخش آتش دل ماست، مانند داستان باغ پیامبر خلیل و آتش نمرود است.

هوش مصنوعی: از محبت و علاقه‌ای که به من داری، ای حسود! بیا و ببین که آن کسی که قبلاً شمع روشن عشق بود، حالا به خاکستر تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که وقتی دل خسرو پر از آتش و غم است، تمام دنیا به استقبال آن غم می‌آید و نمازهای شب مثل سیاه شدن می‌شوند. این اندوه و آتش درون او چنان شعله‌ور است که اثرش تا آسمان نیز می‌رسد و به شکل دود نمایان می‌شود.