هوش مصنوعی: شب خوبی بود که چشمانم به آن موسیقی دلنشین می‌نگریست، و مژگانم همیشه پر از اشک‌های پاک و زلال بود.

هوش مصنوعی: بیایید، ای دنیا، دور من بچرخید، زیرا یک شب، این سر زیر پای شما بود.

هوش مصنوعی: تنم در آستانه محبوب له شد، چه چاره‌ای دارم وقتی که آنجا به مانند خاک هستم؟

هوش مصنوعی: شب گذشته هم بد نبود، اگرچه طولانی و غمگین بود، اما باز هم از خیال بهتر بود.

هوش مصنوعی: من هنوز از باده‌ای مستم که از چشم‌های دل‌نگران و دردآور سرچشمه گرفته است.

هوش مصنوعی: بگویم که چه اندازه این سرود خوشایند بود که در آن فقط ناله و افسوس وجود داشت.

هوش مصنوعی: ای عشق، من را به حال زار و ناچاری بینداز، زیرا دیگر دلی برای صبر و تحمل ندارم.

هوش مصنوعی: چندین دل مردم شکست و به درد آمد، چرا که گیسوان تو همچنان بر زیبایی و افسون خود افزوده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی از آن لب‌های شیرین چیزی به من ندهد، باید بدانم که تا زمانی که خسرو (پادشاه) با شکر زبانی وجود دارد، این غم را نباید داشته باشم.