کمال خجندی » رباعیات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم</p></div>
<div class="m2"><p>چون دال بدست خویش الا بقلم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا ابروی تو نون و دهانت میم است</p></div>
<div class="m2"><p>چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم</p></div></div>

دیوان کمال خجندی به کوشش احمد کرمی - کمال خجندی - تصویر ۴۰۴

دیوان کمال الدین مسعود خجندی  به کوشش آکادمی علوم اتحاد شوروی ۲-۲ - کمال الدین مسعود خجندی - تصویر ۲۵۶

شمارهٔ ۲۸

هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم
چون دال بدست خویش الا بقلم
تا ابروی تو نون و دهانت میم است
چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از زیبایی‌های محبوبش سخن می‌گوید. او به سر زلف و ابرو و دهان محبوب اشاره می‌کند و می‌گوید که نمی‌تواند این زیبایی‌ها را به آسانی به دست آورد، فقط با قلم و نوشتن به آن‌ها نزدیک می‌شود. همچنین می‌گوید که چشمش همیشه پر از خیال این زیبایی‌هاست.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم آن سر زلف بخم را به غیر از قلم خودم بکاهم.

هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم

چون دال بدست خویش الا بقلم

هوش مصنوعی: چشمم همیشه پر از یاد و خیال توست، چون ابرویت نشانه‌ی خوشبختی و لبانت نشانه‌ی زندگی و شیرینی است.

تا ابروی تو نون و دهانت میم است

چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده