کمال خجندی » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر</p></div></div>

دیوان کمال خجندی به کوشش احمد کرمی - کمال خجندی - تصویر ۱۳۸

شمارهٔ ۱۹

گفتم که به رویت چه کنم گفت نظر
گفتم که به کویت چه کنم گفت گذر
گفتم که غمت چند خورم گفت مخور
گفتم چه بود چاره من گفت سفر

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده با محبوب خود گفتگو می‌کند. او از او می‌پرسد که برای دیدن او چه کار کند و محبوب پاسخ می‌دهد که تنها نگاه کند. سپس گوینده در مورد چگونه رسیدن به معشوق از او سوال می‌کند و محبوب اشاره می‌کند که باید به مکان او برود. گوینده از درد و غمش می‌گوید و محبوب توصیه می‌کند که به آن فکر نکند. در نهایت، گوینده می‌پرسد که چاره‌اش چیست و محبوب پیشنهاد سفر را می‌دهد. این مناظره نشان‌دهنده عشق و longing (دلتنگی) است.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: گفتم: با چهره‌ات چه کار کنم؟ او پاسخ داد: فقط به من نگاه کن. سپس گفتم: با خیابانت چه کار کنم؟ او گفت: فقط از آن عبور کن.

گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر

گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر

هوش مصنوعی: گفتم چقدر باید غم بخورم؟ او پاسخ داد: نخور. پرسیدم: پس چه کار کنم؟ او گفت: سفر کن.

گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور

گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده