کمال خجندی » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم که بده بوسه ای حور نژاد</p></div>
<div class="m2"><p>زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است</p></div>
<div class="m2"><p>ما را بکسی هیچ نمی باید داد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

گفتم که بده بوسه ای حور نژاد
زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد
گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است
ما را بکسی هیچ نمی باید داد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از عشق و کشش میان خود و محبوب سخن می‌گوید. او می‌خواهد که بوسه‌ای از محبوبش بگیرد، اما محبوب به او می‌گوید که با وجود تنگی دهان، نباید به کسی دیگر این بوسه را بدهد. این ابیات بیانگر احساسات عمیق و تعهد بین عاشق و معشوق است.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: گفتم که یک بوسه‌ای از آن دختر زیبا به من بده، از آن دهان کوچک که هیچ چیزی از آن برای من بیرون نیامده است.

گفتم که بده بوسه ای حور نژاد

زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که به رغم اینکه ما در شرایط سختی قرار داریم و ممکن است نتوانیم به راحتی صحبت کنیم یا شکایت کنیم، ولی از این نظر نباید توقعی از دیگران داشته باشیم و نیازی به کمک یا حمایت آنها نیست.

گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است

ما را بکسی هیچ نمی باید داد

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها