هوش مصنوعی: با حال شکستگی، ضعف و فقر خود، خواستار مهر و لطف تو هستم و اگر این لطف را به من ندهی، دریغ از دل‌تنگی‌ام.

هوش مصنوعی: من را با لطف و بزرگی خود نگاه کن، حتی اگر در چشمانت به خاطر کوچکی‌ام دیده نشوم.

هوش مصنوعی: شاید موفق شوم که از لبان خوش‌رنگ تو بهره‌ای ببرم، به شرطی که خودت از این موضوع شرمنده نباشی.

هوش مصنوعی: سلطنت من چه ارزشی دارد وقتی که مانند یک گدا در حال طلب آزادی هستم؟ آزادی من چیست وقتی که در دام تو گرفتار شده‌ام؟

هوش مصنوعی: گفتی که وقتی به پیری رسیدی باید عشق را فراموش کنی، اما وقتی عشق در دل انسان جای بگیرد، دیگر فرقی نمی‌کند که جوان باشد یا پیر.

هوش مصنوعی: حال و وضعیت درون و بیرون من به قدری خراب است که نیازی به هیچ گزارشی ندارد و خود همه چیز را می‌داند.

هوش مصنوعی: با روحیه شاد و سرزنده، می‌گوید که کمال و کامل بودن، از حالاتی که در عشق به سر می‌بری بهتر است. اینطور نیست که فقط به خاطر عشق جان بسپاری و از زندگی دور شوی.