هوش مصنوعی: ای نسیم، تو که بر خاک کوی محبوب ما می‌گذری، با چه زیبایی و لطافت می‌روی، مثل پرده‌های شب که بر آن موهای دوشاخه قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: تو می‌روی و هنوز می‌گویی که در زلف او نشانه‌ای از ما هست، هرچند که می‌گویی ای نسیم، او پریشان و آشفته است، اما تو در رفتن خود خوشحالی.

هوش مصنوعی: ای واعظ، تا چه زمانی خود را می‌زنی به نیکویی و زیبا صحبت می‌کنی؟ من که به زودی می‌روم، اگر به‌زودی از نزد ما بروی، خوش به حالت می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تیر عاشقانه به سینه می‌زند، دل از دردش می‌گوید و آرزوی آن را دارد که کاش آن تیر به دست آن مژگان زیبا پرتاب شده باشد.

هوش مصنوعی: تو با حضور همیشگیت در دل‌ها زندگی را جاری می‌کنی و برای من خوشایند است که تو به‌سان آب حیات دائماً در حال رفت و آمد هستی.

هوش مصنوعی: اگر لباس زیبایی به تن کنی و مانند غنچه یا لاله سرخ با ناز و شادی در جمع حاضر شوی، در حقیقت جلوه‌ای دل‌انگیز و زیبا از خود به نمایش می‌گذاری.

هوش مصنوعی: اگر نوازنده به مجلس برود و شعرهای زیبا بخواند، هر کس که جان و روحی دارد به او می‌گوید: ای نوازنده، تو به خوبی و زیبا عمل می‌کنی.