هوش مصنوعی: ای دل، این درد و فقر و تنگدستی تا چه زمانی ادامه دارد؟ وقتی که درمان و چاره‌ای برای این رنج و زحمتت نداری، این وضعیت چقدر باید ادامه پیدا کند؟

هوش مصنوعی: چشم جام شمع مجلس بر دل پرخون من اشک می‌ریزد. بگو که این خنده‌های بی‌معنا تا کی ادامه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: تو که حامیان ما و تو بی‌نیاز از یکدیگری هستید، ای رقیب! این ناز و چاپلوسی تا کی ادامه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: در برابر قد بلند و زیبا مانند سرو، در چمن با پای چوبی باید شرم داشته باشی و باید بدانی که این سربلندی تا چه زمانی ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: با تو خود را مانند گلی حس می‌کنم که از وزش نسیم و آفتاب پیروی می‌کند. اما نمی‌دانم این خودخواهی و محبت به خود تا چه زمانی ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: نگاه فریبنده‌ات رازهای زیادی را از ما پنهان می‌کند؛ تو در دنیا همه را با جاذبه‌ات تحت تأثیر قرار داده‌ای. اما تا کی می‌خواهی این کار را ادامه بدهی؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد هر بار که از شهر ما خارج می‌شوم، با شنیدن صدای گریه‌های کسی از خجند، احساس کمال و زیبایی این شهر را درک می‌کنم. اما این وضعیت تا کی ادامه خواهد داشت؟