هوش مصنوعی: ابروی تو را می‌بینم که همیشه همچون هلال ماه است و گاهی هم به گونه‌ای نیست که دیگران می‌گویند که در اوج زیبایی است.

هوش مصنوعی: من به خاطر محبت تو، گاهی در حال شادابی و روشنایی هستم و گاهی در حالت غم و تیرگی. تو سر وزلف سیاه و چهره‌ای مانند ماه داری.

هوش مصنوعی: اگر دل تشنه‌ای داری، به سمت زیبایی‌های زندگی برو و پاهایت را از راهی که می‌روی برندار، زیرا ممکن است به خطر بیفتی یا دچار مشکل شوی.

هوش مصنوعی: بیایید تا در آرامش نغمه نی را بشنویم ای صوفی، چند بار دعا و فریاد تو خدا خداست.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و ظرافت گل اشاره می‌کند که در زیر لباس نازکی پنهان شده است. او به نوعی می‌خواهد بگوید که با وجود ظرافت و لطافت، این گل هم از عشق و شور زندگی خبر می‌دهد و باید از عذرخواهی برای ویژگی‌هایش دست بردارد، زیرا زیبایی او مانند لاله‌ای است که سر بلند کرده و نشان از شادابی و شگفتی دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن لحظه فرا رسد که بتوانم چهره و لب‌های تو را ببوسم و شمعی برای تو روشن کنم و در حضور تو بنشینم.

هوش مصنوعی: گفتار تو مثل سکه‌ای است که در اوج کمال است، اما ارزش آن به اندازه‌ی طلا نیست.