هوش مصنوعی: ای چادر و خیمه‌ای که آثار و نشانه‌های سلطنت و عظمت تو را می‌بینم، دل ما به خاطر غم و اندوه تو رنجیده و در واقع، زندگی ما پر از سختی و مشقت شده است.

هوش مصنوعی: ما سر به بهشت نخواهیم نهاد تا زمانی که زلف تو بر زمین بیفتد، زیرا خانه‌مان در کنار کوی توست.

هوش مصنوعی: مشکل ما در این است که معلوم نیست آیا دهان تو قانع‌کننده است یا نه. تنها با صحبت کردن تو می‌توانیم مشکلمان را حل کنیم.

هوش مصنوعی: اگر شمع خود را روشن نکند، چه دلیلی دارد که مانند قندیل شب درخشش داشته باشد؟ این در حالی است که تو از زیبایی و چهره‌ات نور می‌دهی و محفل ما را روشن می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای شیخ، دعایی کن که همه ما بمیریم تا دیگر هیچ قاتلی خون ما را نریزد و ننگی به جای نگذارد.

هوش مصنوعی: چقدر می‌توان احساسات و دردهای عمیق را در چشمان دیگران دید، اما هیچ‌کس نمی‌تواند به زیبایی و ارزش کلام عاشقانه‌ای که از دل برمی‌آید، به حقیقت پی ببرد.

هوش مصنوعی: سیل اشک‌ها در برابر زیبایی آن ماه رخسار حرکت کرد و گفت: اگر او گریه کند، حتماً دستش را به دامن ما خواهد برد.